In memoriam Henk Kreuger (28/07/1924 – 23/092016)
Vanaf mijn kleuterjaren in Hilversum, is Henk Kreuger bij mij in beeld. Ik had toen meer belangstelling voor zijn volgroeide baard dan voor zijn verhalen die hij vertelde over zijn reizen naar de Oost Europese landen. Toen ik ongeveer 20 jaar was en Henk opnieuw bij ons thuis was in Zeist, had ik meer belangstelling voor zijn levensloop en zijn actuele werk. Henk was toen al enige jaren in Frans Guyana. Op enig moment vroeg Henk mij of ik niet bij hem wilde komen. Dat was toen nog niet aan de orde, maar werd wel het moment dat er een briefwisseling op gang kwam.
In 1980, nauwelijks een jaar getrouwd, ging ik voor het eerst naar Frans Guyana voor een bezoek. Mijn bezoek viel voor een deel samen met een bezoek van zijn zus Hennie. Hennie en ik trokken er regelmatig alleen op uit, want het werk van Henk moest doorgaan. Beladen met zware koffers met Bijbels en lectuur bezocht hij verschillende vaak afgelegen huizen. Nee, wij mochten geen koffer dragen … Henk praatte met de mensen, las uit de Bijbel en ging nooit weg zonder te hebben gebeden en lectuur achter te laten. Ik kwam enigszins gedesillusioneerd thuis.
Toen Henk enige tijd later (1981) in Nederland was waren wij overtuigd dat de Heer ook ons had geroepen om naar Frans Guyana te komen. Het zou nog ruim vijf jaar duren, voordat Diny en ik met onze zoon Ben (5j.) voet aan de grond zette in Frans Guyana. Wat waren de eerste maanden moeilijk. We spraken nauwelijks de taal, we hadden geen huis en weinig geld, we wisten niet de weg en Henk was meest van de tijd op 250km afstand. In dat jaar raakte Diny in verwachting en we kregen in december onze tweede zoon, Hendrik Cornelis.
Eind 1986 brak in Suriname de binnenlandse oorlog uit. Duizenden vluchtelingen vonden een veilig heenkomen in Frans Guyana waar ze in de omgeving van St.Laurent werden opgevangen. Bij het vele werk dat Henk dagelijks al deed, kwam er nu ook nog de zorg voor vele Surinaamse vluchtelingen.
Het tempo van Henk lag niet hoog, maar hij had een onbeperkt doorzettingsvermogen. Van ’s morgens vroeg tot laat in de avond was hij in touw. Henk had vele jaren een vast patroon voor het bezoeken van mensen dichtbij en ver weg. Hij reed vele duizenden kilometers en liep lange afstanden beladen met zware koffers om ook die mensen te bereiken die afgelegen wonen. In het laatste kwartaal en vaak ook nog in het eerste kwartaal van het nieuwe jaar hield Henk zich bezig met het verspreiden van de kalenders. Hiervoor ging hij tot ver in het binnenland en doorkruiste hij het hele departement.
De reguliere maaltijden schoten er vaak bij in. Meerdere malen troffen we Henk ’s avonds laat op zijn bed aan, de ogen dicht en een pannetje op het vuur …. Als anderen zich op het heetst van de dag terugtrokken voor een siësta zat Henk aan zijn eenvoudige tafel brieven te schrijven. Ja, brieven schrijven dat deed hij. Niet met een typemachine, laat staan een computer. Die technische ontwikkeling was niet aan Henk besteed. Hij schreef met pen en inkt de Bijbelverzen die “zo mooi” waren en eindigde zijn brief steevast met een lange groet, daaaaag! Met zijn brieven heeft hij overzee vele contacten weten te onderhouden en zich verzekerd van vele gebedsvrienden.
Henk was niet een man van veel woorden. Je moest hem kennen om te begrijpen wat hij bedoelde. Bij hem vond je wel een luisterend oor. Henk was een man van gebed. Naast zijn persoonlijke gebedsleven heeft hij met velen gebeden. De wegen gingen nagenoeg nooit uit elkaar zonder gebed.
Henk was speciaal in vele opzichten. Het viel niet mee om samen op één lijn te komen of een gelijke tred met hem te hebben. Sommigen haakten af en anderen kozen een andere methode. Hoewel de levensstijl van Henk onnavolgbaar is, is zijn nederige houding voor velen een voorbeeld.
Bij het ouder worden namen de lichamelijke krachten af en zijn zicht werd minder. Henk werd steeds meer afhankelijk. Het viel hem zwaar om het stuur, letterlijk en figuurlijk, uit handen te geven. Met regelmaat vond hij iemand die voor hem de auto bestuurde zodat hij toch nog de mensen kon bezoeken en met de kalenders op pad kon.
Toen brak het moment aan, dat het niet meer kon. Henk moest worden opgenomen in het ziekenhuis. Op het moment dat velen dachten dat hij weer aan krachten toenam riep de Heer hem thuis en verwelkomde hem ongetwijfeld met: “wel gedaan trouwe dienaar”.
Op 26 september is Henk, na twee dagen van herdenking en onder grote belangstelling in St.Laurent begraven.
Barend Bloem
St.Laurent, 3 oktober 2016