Reisverslag Frans Guyana – Suriname (15 juli t/m 1 augustus 2007)
Gepubliceerd in "DE BAND" van september – oktober 2007
“Nabij en toch zó ver”, dat werd de titel van de CD gemaakt met medewerking van koren en musici uit de gemeente “Luctor” te Oldebrroek.
Begin 2006 was broeder Gert Franken voor een tweede keer in Frans Guyana om en bezoek te brengen aan broeder Henk Kreuger. Henk nam hem mee op zijn wekelijkse zondagmiddagtrip van ruim 60 km naar “Mana Pasi” voor een kerkdienst. In dit gebied wonen veel mensen die oorspronkelijk uit Oost-Suriname komen. Tijdens de burgeroorlog eind jaren tachtig, zijn deze mensen gevlucht naar Frans Guyana. Inmiddels hebben de meesten een verblijfsvergunning en zich definitief gevestigd in Frans Guyana.
Gert kwam onder de indruk en wilde deze afgelegen gemeenschap graag bemoedigen met een nieuw kerkgebouwtje. E.e.a. vond gehoor in zijn kerk te Oldebroek en zo werd het initiatief geboren om een CD te maken. De opbrengst uit de verkoop kwam ten gunste van de kerk aan de “Mana Pasi” te Frans Guyana.
De verkoop van de CD verliep voorspoedig. Er kwam al gauw geld vrij.
Onder leiding en met medewerking van, Rob van de Berg, die samen met zijn vrouw Rinia op vijftien kilometer afstand woont, met behulp van zijn gereedschap, daarbij ondersteund door lokale mankracht werd er een mooi gebouw over het oude gebouw opgetrokken. Petrus Prika, die in het bezit is van een professionele zaagmachine, zorgde voor de planken.
Voor de afronding en de overdracht van het kerkgebouw wilde Gert Franken nogmaals naar Frans Guyana. Hij zag er echter tegenop om de reis alleen te maken. Omdat ik de lokale omstandigheden goed ken en de verschillende talen spreek uit dat gebied vroeg Gert mij om met hem mee te gaan.
Nadat we als gezin in 1999 na een verblijf van bijna veertien jaar definitief naar Nederland kwamen ging ik vier keer voor een korte periode terug. De laatste keer was dat samen met Gerbrand Breur tijdens de jaarwisseling 2002-2003. Ik realiseerde me dat de tijd iedere keer te kort was en ik nagenoeg geen voorbereidingen kon treffen om er echt te zijn voor de gelovigen ter bemoediging. Mijn actieve betrokkenheid bij het werk in Frans Guyana leek te worden afgesloten. Dat nam niet weg dat we regelmatig contacten onderhielden en we berichten ontvingen van vrienden die er een bezoek brachten. Het CD-project heb ik dan ook met veel belangstelling gevolgd.
De uitnodiging van Gert was voor mij zeer welkom, hoewel ik me opnieuw realiseerde dat de tijd van ruim twee weken weer veel te kort zou zijn om er te zijn voor de mensen, die wij acht jaar geleden achterlieten.
Op zondagmiddag 15 juli vertrokken we richting Parijs. In de omgeving van Parijs overnachtten we bij vrienden. De volgende dag werden we naar het vliegveld gebracht vanwaar we richting Frans Guyana vertrokken. Na een vlucht van ruim negen uur landden we ’s middags om 15.00u lokale tijd in Cayenne. Met een gehuurde auto gingen we direct richting Saint Laurent. Na 60 km hadden we een korte onderbreking bij Paul en Christien in Kourou, waar we ons konden opfrissen. Een eenzame maar goed berijdbare weg van ongeveer tweehonderd kilometer lag nog voor ons. Om 20.00u kwamen we aan bij broeder Henk Kreuger, de plaats van bestemming. Na wat met Henk te hebben bijgepraat maakten we onze bedden op (matrassen op de grond onder de ventilator in de kerkzaal) voor de nachtrust.
Door het tijdsverschil van vijf uur met Nederland waren we ’s morgens op tijd wakker om alles voor de komende twee weken een plek te geven. Het deed me goed om weer plaats te nemen op m’n kantoor, waar ik voorheen veel zat en mensen kon ontvangen. De kerk geeft een bescheiden maar voldoende accommodatie om twee weken in door te brengen.
De eerste dag gingen we naar het kerkje waarvoor het project was geweest. Afstand ongeveer 60 km over een redelijke weg. Het stond er al mooi bij! We nemen ons voor om de komende dagen de oude vloer eruit te breken en een nieuwe vloer te storten, deuren en ramen afhangen en van sloten voorzien en het hout te impregneren. Kortom, werk aan de kerk! Er moest veel worden georganiseerd om dit binnen de gestelde tijd van maximum twee weken te regelen. In Frans Guyana gaat het echt niet zo als in Nederland, maar het is gelukt!!
Terwijl anderen doorwerkten aan de kerk ging ik er drie dagen tussenuit om in Suriname ook wat vrienden te ontmoeten. In Paramaribo was ik als vanouds te gast bij zuster Banwari. Een zuster die heel veel voor ons (en voor vele anderen) heeft betekend tijdens onze bezoeken in Paramaribo. Bij haar had ik ook een ontmoeting met Joyce Bijlhout. Joyce vertelde e.e.a. over de zegen, maar ook de strijd die ze ondervindt in haar werk als counselor in de gevangenissen te Paramaribo.
In totaal was ik op vijf verschillende plaatsen tijdens een dienst. Het was kort, maar bemoedigend, zowel voor mij als voor de plaatselijke gelovigen.
De laatste zondag waren we in de kerk aan “Mana Pasi”, waar we als het ware het gebouw konden overdragen.
Dankbaar voor het geslaagde project, blijft mijn zorg en gebed gericht op het geestelijk gebouw, waartoe de gelovigen zich laten voegen als levende stenen tot eer van God.
De Heer heeft ons bijzonder bevestigd op deze reis. Een aantal (niet alle) noodzakelijke praktische zaken konden geregeld worden met betrekking tot de afronding van het gebouw. Ik heb vele bekenden ontmoet, in het bijzonder een aantal die een belangrijke verantwoordelijkheid dragen in de verschillende gemeenschappen.
Voor het maken van deze reis ontvingen we royale financiële ondersteuning, waarmee de hele reis betaald kon worden en we ook broeders en zusters konden bemoedigen met het voortgaan van het werk van de Heer.
Door deze ondersteuning hebben velen aangetoond deelgenoot te zijn aan het werk van de Heer in Frans Guyana en Suriname. Ons gebed is dat het werk van de Heer in dit gebied voortgang vindt tot Zijn eer.
Barend Bloem en Gert Franken